Eind juni plakten we heel Brabant dicht met affiches van de Acht van Chaam. In 1973 waren Teke en ik daar van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat mee bezig, van Willemstad tot Werkendam en van Ossendrecht tot Hilvarenbeek.

’s Morgens gingen we langs de winkels. ’s Middags en ’s avonds werkten we de horeca af. We stapten dan de cafés binnen. Teke rolde daar het affiche uit op de stamtafel en zei met glinsterende ogen: “Acht van Chaam!” Aan die drie woorden hadden de kasteleins destijds genoeg.

Teke bracht me alle kneepjes van het affiches ophangen bij. “Gift nòòt een affiche zomar af, mar vraogt of ge het zelf meud ophangen. Ge mot aatij zelf plakbaand bij oew hebben en een schèèr. Hang het affiche in het ziecht vur het raom, bij de piesbakken of op de deur”, instrueerde hij.

Bij het café van Bertus van Kaam in Zevenbergen kregen we altijd een gratis rondje. “Omdat ik ook zo heet”, zei Bertus. “Da zèèt ie ieder jaor”, zei Teke. Aan de bar zaten wielerliefhebbers die vertelden dat ze vorig jaar de Acht bezochten om Eddy Merckx te zien. Hij loste toen het startschot in Chaam omdat de Belgische wielerbond besloot dat Eddy maar één koers per dag mocht rijden. Helaas voor Chaam moest hij ’s avond ook nog in zijn woonplaats starten. Maar schieten mocht Eddy wel.

Van Zevenbergen reden we via Oudenbosch naar Hoeven. Daar stopten we bij het café tegenover de kerk om een doos met stickers van de Acht van Chaam op te halen. Ik heb nog altijd een stapeltje van die legendarische ovale stickers uit die tijd liggen. Nog niet zo lang geleden plakte ik er eentje achter op mijn auto. Ik werd er overal mee getraceerd. “Wa deede gij daor nog zo laot?”

De Acht van Chaam had in de jaren vijftig en zestig bijzondere affiches. Het waren steendrukken. Deze druktechniek leverde scherpe lijnen en mooie kleuren op. Die markante Chaamse affiches zijn nog steeds erg gewild door verzamelaars. Maar in 1973 hadden we al modernere gedrukte affiches. Heel de koffer en de achterbank van Teke’s auto lag er vol mee.

Rond het middaguur stopten we steevast bij een cafetaria. We aten daar een frietje met appelmoes en een knakworstje erbij. Teke vertelde dan in geuren en kleuren over de Achten uit de jaren vijftig. Grote indruk maakte de valpartij met dodelijke afloop van Reinier Riethoven tijdens de Acht van 1958. “Z’n fiets hèèt nog lang bij òòs op de werft gestaon”, vertelde Teke.

Op vrijdag waren we in Breda. We liepen trots met affiches en stickers over de markt en langs de cafés. Bij het Klapcot aan de Haven plakten we het affiche op de deur. De volgende dag gingen we kijken of ons aanplakbiljet er nog hing. “Hij hangt er nog hoor”, zei kastelein Jan. Ria knipoogde.

In alle plaatsen waar we kwamen kenden ze de Acht van Chaam en begonnen inwoners er meteen over te vertellen. Teke genoot van de populariteit en naamsbekendheid van de Acht, groot gemaakt door onder meer zijn vader Girt die voorzitter van het Comité Acht van Chaam was geweest. “Naomsbekendheid hèèt de Aacht genog, mar da zegt niks. Iedereen wit wa ne Kwatta is, maar toch gaot de fabriek failliet”, relativeerde Teke.

De Acht van Chaam had vroeger bijzondere affiches! (archief M.Verhees)